Mijn visie over misdaadjournalistiek

Misdaadjournalistiek is een fascinerend beroep waar veel over te zeggen valt. De een heeft een hekel aan deze vorm van journalistiek, terwijl de ander juist gefascineerd is door de zogeheten ‘onderwereld’. Mijn ambities liggen ook in het schrijven over de ‘onderwereld’ en de criminelen. Ik heb dan ook een visie ontwikkeld in de afgelopen jaren over het beroep van een misdaadjournalist. Een realistische visie, die ik kan onderbouwen doordat ik goed heb geluisterd naar het feit dat veel criminelen vinden dat er vaak maar een kant van het verhaal wordt belicht. Voor een misdaadjournalist is geen dag hetzelfde. Elke zaak waarover geschreven wordt, is uniek. Naast het schrijven over de welbespraakte ‘onderwereld’ zijn er ook enkele spraakmakende zaken geweest waarbij bekende criminelen zijn ontmaskerd door misdaadjournalisten. Zo ontmaskerde John van den Heuvel onder andere Desi Bouterse als drugsbaron. Ook Peter R. de Vries heeft spraakmakende zaken op zijn naam staan. Denk hierbij aan de zaak Nicky Verstappen, waar Peter R. de Vries nauw bij betrokken was en die na ruim 20 jaar werd opgelost. Peter R. de Vries was een grote steun voor de familie Verstappen. Dit maakt het werk niet alleen uitdagend, maar ook bijzonder. 

Als misdaadjournalist informeer je de samenleving over gebeurtenissen in de ‘onderwereld’. Je bent voortdurend aan het koorddansen, omdat je geen deel moet worden van die ‘onderwereld’. Veel bekende misdaadverslaggevers zijn hierin geslaagd en dat is bewonderenswaardig. Maar er is ook een keerzijde aan dit beroep. Bedreigingen en intimidaties van misdaadjournalisten zijn van alle tijden, maar de afgelopen jaren is het geweld toegenomen. De moord op misdaadverslaggever Peter R. de Vries bevestigt dit. Het is niet voor niets dat meerdere misdaadjournalisten, zoals John van den Heuvel, zwaar beveiligd worden. Het criminele circuit is verhard en de grens om geweld te gebruiken is verlaagd. 

Wat me direct al duidelijk is geworden, is dat er vaak eenzijdig wordt geschreven als het gaat over dit onderwerp. Mede hierdoor zijn misdaadjournalisten niet geliefd bij criminelen. Ik wil dan ook niet zo zijn als de meeste journalisten in de tak van de misdaadjournalistiek. Mede hierom vind ik het belangrijk om beide kanten zo goed mogelijk te belichten en ook de kant van de crimineel benoemd te hebben. Om zonder oordeel twee kanten te laten zien aan de buitenwereld in plaats van een kant.